Çöp konteynerlerine yüklenmiş bütün kırık hayal parçacıkları, nemli göz yaşları ardından yamyam martılara armağan ediliyorlar. Sıra sıra uzanan tren vagonları gibi her bir vagon ayrı bir umuda yolculuktu. Her bir kırılan hayal ayrı bir tatdı.
Fonda çalan şarkıda söylüyor “benim için üzülme” !
Kahpe mühürlü kalp odalarında liğme liğme fahişelik işlemiş. Bedenin bakire, ama…
Ama !, zaten şair söylemişti bir kere “ama” lardan sonrası ve öncesi hiç bir boka yaramıyordu, dengesiz dizilmiş dokuztaşlar gibi tutarsızlık, devrildi devrilecek edalarında.
Güneş olup yansan arınacakmısın ki günahlarından ? Yada koşsan hayallerinin peşinden yetişebilecekmisin ?
Tekerrür vakitleri yakındır, göz yaşlarına harman olup pişmanlıkların oluk oluk akması.
Keşke !
Düşlerimin içindeki saklı bahçe, elma ağacına asılmış bir hamak, güzel kokular ve kuş sesleri… ( Tanrım çok mu şey istiyorum ? )
Ve Perde ! ( yüksesk sesle haykırarak ! )
Siz bakmayın bana, kendimle düşmanlığım çok öncelere dayanır, bilmem kaç yıl? Daha geçmişini bile hatırlayamadığım bir bedeni taşımak kadar zoru yok sanırım.
Düşünsene ( Yine düşünüyorum )
En fazla düne gidebilirsin taze anılarla, gerisi boş ve hikaye. Söylesene ! pamuk şekerin tadını alabiliyormusun şimdi ? yada en son ne zaman sallandın salıncakda ve ne zaman hayal ettin bir uçağı yakalamyı ? En son ne zaman top oynarken dizini kanattın ? Annen en son ne zaman seni camdan çağırdı ?
-Hadi akşam oldu eve gel…
– Ama anne güneş batmadı daha…
Düşün, düşün, düşün…
Hiç biri yok aklında değilmi, her biri sözde kaldı. Özde kala bilmesi için hiç büyümemen gerekir.